Lurta:
Ofta tá eg skrolli á sosialu miðlunum, so síggi eg so mangar ungar, vakrar kvinnur. Uttan at vita tað, so spegli eg mær í teimum. Teirra vakurleika, teirra bragd og úrslit. Og eg spyrji meg, hvør eri eg? Onkutíð fái eg ilt í búkin og hugsi, eg vildi ynskt, at eg gjørdi meira við mína útsjónd, yrkisleið ella áhugamál, so eg kundi verið so væl umtókt sum hesar.
Sum eg sat og skollaði ein dagin og undraðist á allan tokkan “likes”, sum ein kvinna hevði fingið. Sum eg stardi at hesum, slóð ein tanki meg sum ein vátur vøttur:
“Mítt lív eigur ikki at snúgva seg um at vera dámd. Jesus var ikki elskaður, bert av nøkrum fáum, so hvat fær meg at trúgva, at heimurin fer at viðfara meg nakað øðrvísi. Nei, tað er rætt, um tey hálova mær eina tíð, men av sonnum hata meg, søkja at mær og einki vilja hava við meg at gera. Soleiðis fóru tey við Jesusi, tey hálovaðu honum eina tíð…”
Hvat havi eg gjørt, sum onnur dáma?
Aftur hugsaði eg um hesar ungu kvinnurnar, sum toknaðust øllum so. Eg hugdi at mær sjálvari og hugsaði:
“Hvør eg eri? Hvat havi eg gjørt, sum onnur dáma?”
Sum eg aftur sat í hesum djúpu tonkum, føldi eg sum Gud vakti meg úr svøvni. Hálaði meg úr einum djúpum brunni.
“Dina, eg havi ikki kallað teg til at gera ting, sum onnur dáma. Eg havi kallað teg at tæna mær.”
Eg raknaði við, og tað kendist, sum eg endiliga kundi anda aftur. Sum høvdið var tikið undan eini vatnskorpu. Gleði og frælsi fyltu mítt sinn, tí eg visti eg var ikki bundin at gera nakað, ið onnur dámdu. Eg var kallað at gera tað, ið Gud kallaði meg til. Mítt lív snúði seg ikki um at vera dámd av øðrum. Men at gera tað, sum Harranum líkaði.
Eg trúgvi, hetta er eitt tað størsta frælsi, ið vit hava sum kristin. Vit noyðast ikki at strempa eftir eini ávísari yrkisleið ella løn, fyri at kenna okkum trygg ella móttikin. Vit kunnu bara vera – vera Gudsbørn, og tæna ella arbeiða har, Harrin hevur sett okkum. Kanska sum timburmaður, lærari, bankafólk ella heimagangangi húsmóðir ella mamma. Fyri Gudi eru bæði líka virðismikil og Hann syrgir eins væl fyri okkum, hvar vit so eru, hvat vit so gera.
Bøn
Í dag ynski eg at takka Tær, Gudi, fyri hvar eg eri. Tað starv ella uppgávu, ið eg havi. Takk fyri alt, sum eg havi fingið at eydnast, og hvørja ferð eg havi dumpað í lívinum. Tí tað minnir meg á, hvussu nógv eg havi tørv á Tær, Gud. Eg takki fyri Tær løtur, tá menniskju elska og dáma meg. Og eg takki Tær fyri, tá tey hata meg, tí tað minnir meg á, hvat Tú fórt ígjøgnum fyri mína skuld. Eg takki Tær fyri Harri, at Tú ikki lat teg stýra av, hvat onnur dámdu, men at Tú hevði eitt fyri eyga, kall Faðir tíns. At gera mær og okkum menniskju ein útveg til frelsu.
Harri hjálp mær, at hava sama hjartalag sum Tú og ikki verða stýrd av tí, sum øðrum dámar, men at hava Teg fyri eyga, og tað, ið Tú hevur kallað meg til.
Ja, saman við nøgdsemi er gudsóttin stórur vinningur!(1. Tim. 6,6)
Tað nýggjasta á blogginum
Góðir vanar fyri hin trúgvandi
Nakrir góðir vanar fyri hin trúgvandi eru: Lesa Bíbliuna Biðja Møtast við øðrum trúgvandi Tilbiðja Tæna Lat hetta vera ein partur av tínum gerandisdegi, eisini um tað er bara nakrir fáir minuttir hvønn dag. Góðir vanar byrja í tí smáa vit gera í...
Vænti eg Harran Jesus líka, sum ein barnakona væntar sítt barn?
Eg brúkti hesa Bíbliu-notesbókina á morgunmøtinum í morgun, og tað hjálpti mær so væl at hugsavna meg, og fáa skrivað nøkur ting niður. Tá eg noteri, so krutli eg ofta og skundi mær. Við avmarkaðum kassum, so kundi eg hugsa meg sindur betur um, hvat eg vildi skriva og...
At vera eitt fyridømi – 1.Tim.4:12
Fyridømi í talu er, hvussu vit dagliga tosa, meðan vit eru millum okkara vinir og starvsfelagar. Í atburði merkir, hvussu vit bera okkum at, har vit eru. Vit kunnu vera fyridømi í kærleika, tí vit hava upplivað Guds æviga kærleika. Vit kunnu elska onnur, eisini okkara...
Fylg við
týsdagar
Prátið podcast kl.8:00
Fríggjadagar
Kreativ video og vlogar kl.8:00