Bloggur/stuttsøga eftir Dinu Jensdóttir Bech.
Eg gangi fram við sjóvarmálanum. Vindurin kínir mær um ennið. Eg lyfti hendurnar upp móti himli í takksemi. Eg var loyst aftur, frí og fræls. Eg dyppi tarnar í sjógvin og minnist, hvussu eg áður var bundin í mótloysisdýki. So djúpt sokkin, eg helt veruliga, at eingin vón var fyri mær.
Eg var ung, vøkur, hevði familju og vinir og var trúgvandi. Men útsjónd er mangan villleiðandi. Uttaná “hevði eg alt”. Eg hevði arbeið, meira vinir enn kláraði at telja, og familju, sum elskaði meg. Men innan í var eg bangin og ósikkur.
Suffandi vassi eg út í sjógvin, ímeðan eg minnist, hvussu einsliga eg kendi meg. Hvussu ‘ókula’ eg kendi meg. Eg skyldaði uppá mín elskandi Faðir, Gud, sum hevði keypt meg við Sínum dýrabara blóði. Verndarskjól mítt, Bíblian, var flutt burturfrá náttborðinum og sett upp á hillina, har eg gav henni uppgávuna at savna støv. Minni samfelag við Gud, fekk meg at tráa eftir meira ringum samfelag við mínum vinum. Vinir mínir gjørdu brúk av sokallaðum “mildum” alkoholi. Eitt kvøldi fingu vinkonur mínar hála meg við á festival. Tær skumpaðu undir meg, bjóðaðu mær drykkin. Eg rysti við høvdinum nakar ferðir og segði “eg drekki ikki – eg drekki ikki.” Eg kendi meg so einsamalla millum aldurnar, rikin higar og hagar. At enda, næstu ferð sakk eg undir sjógvin, tók ímóti drykkinum, ímeðan samvitskan stríddi ímóti. “Skal eg? Eg veit, tað er skeivt.” Eg kveikstraði áminning Heilaga Andans burtur, og kulkaði í meg. Brádliga kendi eg meg betri, djarvari í løtuni. At síggja til, gjørdi tað meg glaðari, men sum dagarnir gingu nívdi samvitskan meg og mínir trupulleikar blivu fleiri, verri og tyngri. Hjarta mítt leyg fyri mær, at nú var ov seint at venda mær til Gud. Eg hevði í veruleikanum als ikki hug at játta mína synd fyri Gudi. Eg var so køld og hevði stongt Gud úti. Hvørja ferð Hann nærkaðist mær, vendi eg Honum bakið, helt fyri oyruni og rópti. Eg vildi ikki hoyra Hansara eymu rødd, Hansara milda kall. Hevði eg hoyrt tað, so hevði mítt hjartað farið í knús. Sum dagarnir gingu doyvdist samvitskan, og eg hoyrdi ikki longur Guds eyma kall.
Ein dagin eg fekk fram við speglinum, undraðist eg. Eg steðgaði á. Eg eygleiddi tey troyttu eyguni, tunga høvdið og hin sundursoraða andan. Varrarnar titraðu, og eg undraðist, hvat tað var eg skammaðist við? Hvat var tað, sum eg mátti fjala við alkoholi? Eg helt um mínar bleiku kinnar. Brádliga teskaði ein snjøll rødd: “Tú er ikki góð nokk.” Tað var sum ein knívur sakk í hjartað. Eg bakaði frá speglinum og hevði hug at krógva meg í einum króki. Eg hevði hug, at biðja Gud um hjálp eina stund. Men tøgnin, møguleikin, var brotin av við eini bilfloytu og eg rann út. Eg rann undan Gudi. Og eg rann til alkoholið, sum leyg fyri mær, at tað nokk skuldi “fiksa” mínar trupulleikar. Alkoholið gav mær eina kenslu av, at eg ‘passaði inn’, at eg hoyrdi til onkustaðni. Alkoholið glitraði í glasinum, kitlaði mær um oyruni og dáraði meg við rødd síni. Men morgunin eftir høgdi tað sum ormur. Eg kendi eg meg nakna, og sum øll tign mín var stolin frá mær. Hesin rúsur dró meg til sín, men sveik meg hvørja ferð. Eg var sum ein, sum livir saman við bøðil sínum.
Morgnarnar eftir, var høvdið ein skøvað fløga: “Hvussu kundi eg gera hetta aftur? Hví drak eg meg fulla aftur, tá eg lovaði, at eg skuldi bara…” Eftir eina tíð, steðgaði eg at spyrja, eg gifti meg við argasta fígginda mínum, alkoholinum. Eg leyg fyri mær sjálvum, at eg drakk fyri “selskapin”, men eg visti innast inni, at hetta var lygn. Eg drakk fyri, at eg gera meg meira áhugaverda og eg drakk fyri, at onnur skuldu hava áhuga í mær. Eg sá ikki, at eg í mær sjálvum var góð nokk, og at alkoholið ikki var nøkur hjálp yvirhøvur.
Ein morgunin stóð eg framman fyri speglinum aftur. Posarnir undir eygunum vóru bláir, vørrin var hovin og eg var illa hágreidd. Eg sá vanrøkta út, sum um eg ongan hirða átti. Eg kendi meg einsamalla í trongd míni og visit ongan at venda mær til. Eg skammaðist. Høvdið dukaði og eg skimaðist við hondunum eftir pínustillandi. Á óvart kom undir bøkurnar á hylini, sum allar duttu á gólv. Eg suffaði og trampaði í gólvið. Hillin skalv og ein svørt bók datt av hillini, og støvið brast undan henni. Tað var Bíblian. Bókstavirnir vóru kámir fyri eygum mínum, og eg lyfti bókina upp. Ein gulur innrammaður fýrakantur gjørdist brádliga klárur fyri mær:
“Táið Hann sá fólkið, tykti Honum hjartaliga synd í teimum; tí tey vóru illa hágreidd og vanrøktað sum seyður, ið ongan hirða hevur.”
Eg hvakk við og læs versið aftur. “Hjartaliga synd í teimum?” undraðist eg. Eg las versið umaftur. Hevði onkur samkenslu við mær? Eg endurtók hesi orð aftur og aftur í undran. Tók Harrin Jesus hjartaliga synd í mær? Steinhjartað blotnaði innan í mær, og tárini byrjaðu at streyma niður eftir kjálkunum. Eg sakk niður ímóti vegginum og setti meg at lesa brotið aftur. Eg blaðaði aftur og las kapittulin. Eg var ikki einsamøll longur. Orðini í lívsins bók fevndu meg og hitaðu kalda hjarta upp:
“Ver hugreystur, sonurin! Syndir tínar eru tær fyrigivnar.”
Eg undraðist, hví eg sat trælbundin her, tá Jesus hevði keypt meg at liva í frælsi og kalla meg at fylgja sær. Eg las víðari um Jesus, sum át saman við tollarum og syndarum. Hann sum segði: “
Tí Eg eri ikki komin at kalla rættvís, men syndarar.”
Jesus vildi hjálpa mær? Eg skalv og fall í sjóðheitan grát. Jesus ynskti at hjálpa mær. Hann ynskti av hjarta at lekja sjúka hjarta mítt. Kraftin í orðið Guds festi rót í hjarta mínum, og eg kastaði meg gólv bønaði Gud um hjálp. – “Gud eg orki ikki meira. Gud hjálp mær!” – var alt eg orkaði at siga. Hvør skuldi trúð, hvat Gud kann gera gjøgnum eina einfalda bøn og eitt opið hjartað. Jú, Hann kann gera undurverk! Hetta undurverk byrjaði júst hesa stundina. Eg var so troytt av at stríðast berjast út í tóman heim.
Eg vendi innaftur móti strondini við einum smíli. – Veitst tú hvat? Gud hjálpti mær. – Í dag eru fýra ár liðin, síðan eg seinast smakkaði alkohol. Í dag eri eg fræls og frí. Eg veit, at eg eri góð nokk og kann hvíla í Jesusi, sum elskar meg. Eg veit, at eg ikki noyðist at “passa inn” – ah, tað er ikki tað vert. – Hjá Harranum passi eg inn. Eg eri Hansara. Í dag eri eg glaðari, enn eg nakrantíð havi verið. Í dag eri eg endiliga í ferð við at blíva tann kvinnan, Gud ynskir, at eg skal verða fyri Hann.
Eg seti meg lættliga niður í sandin at njóta heitu sólina. Eg rætti meg eftir pallegrino fløskuni og slurki italienska vatnið, sum er ríkt við mineralum. Tað er alt eg drekki í dag. Ella kanska ein kopp av heitum kakao ein kaldan vetrar dag.
Stutt søga skrivað við íblástur frá videoinum niðanfyri:
