Veitst tú, hvat er mín størsta troyst í hesum løtum? Jú, bíbliuvers.

Eg veit, at tá eg kenni meg hataða av heiminum ella menniskjum, so eri eg ikki einsamøll. Tey hataðu Jesus, áðrenn tey hataðu meg. Jesus sigur, at heimurin hatar okkum, tí Hann hatar Jesus. (Jóh.15:18; Jóh.15:19; 1.Jóh.3:13)

Tá eg kenni meg einsama, so veit, at eg eri ongantíð einsamøll. Men at Harrin heldur um meg tvífalt – aftanfrá og frammanfrá – og leggur hond sína á meg. Eg kann vera vís í at Harrin er altíð mær nær. (Sálm.139:5-9). Um so øll sleppa mær, hevur Gud lovað aldri at sleppa okkum ella fara frá okkum. (5.Mós.31:6; Hebr.13:5)

Tá byrðan gerst ov tung at bera, so kunnu vit kasta okkara byrðar við Jesu føtur. Jesus biður okkum sum strevast at koma til Hansara at fáa hvílu. (Matt.11:28) Vit kunnu kasta alla sorg okkara yvir á Hann, tí Hann hevur umsorgan fyri okkum. (1.Pæt.5:7) Okkum nýtir ikki at stúra fyri, hvat vit skulu siga ella gera, men vit kunnu rætta okkum upp, lyfta alt upp til Gud og leggja alt í Guds hendur. (Fil.4:6-7) Kanska tað kemur við einum suffum ella nøkrum fáum orðum, men tá stendur tað, at andin kemur okkum til hjálpar. (Róm.8:26)

Tá vit eru komin í hitt botnleysa díki við óndum tankum, kunnu vit rópa til Gud. Við tað sama tekur hann hond okkara eins og Hann tók í hond Pæturs og dregur okkum upp úr díkinum og setur føtur okkara á klettin. (Sálm.40:3)

Eru vit umringa av myrkrið, so kunnu vit vita, at Gud er ljós okkara og Hann ger myrkur okkara ljóst. Og um vit eru fallin ella hava verið mótfallin, so reisir Harrin okkum uppaftur. (2.Sám.22:29; Mika 7:8)

Versini, sum eg vísti til í hesum blogginum eru góð at lesa og minnast í truplum tíðum. Tí havi eg gjørt hesar plakatirnar, sum kunnu printast út og hangast upp.

Tak eisini PDF fílin niður her: Vers at minnast – einfalt

Tak eisini PDF fílin niður her: Vers at minnast, svart

Tak eisini PDF fílin niður her: Vers at minnast, ljósareytt