Eins og hjørtur tráar eftir vatni…

Sálm. 42:1

Til songmeistaran. Songur. Eftir synir Kora.

Sálm. 42:2

Sum hjørturin tráar eftir rennandi vatni, so tráar sál mín eftir Tær, Gud!

Sálm. 42:3

Sál mín tystir eftir Gudi, hinum livandi Gudi; nær skal eg sleppa at stíga inn fyri ásjón Guds?

Sálm. 42:4

Tár míni eru matur mín dag og nátt, av tí at í heilum verður sagt við meg: “Hvar er Gud tín!”

Sálm. 42:5

Hetta má eg minnast, og úthella sál mína í mær: Hvussu eg í skaranum fór til hús Guds við gleðirópum og lovsongi – í hátíðarskaranum.

Sálm. 42:6

Hví ert tú niðurboygd, sál mín, hví ert tú so órólig í mær? Bíða eftir Gudi! Tí eg skal aftur kunna takka Honum fyri frelsu frá ásjón Hansara!

Sálm. 42:7

Gud mín! Sál mín er niðurboygd í mær, tí minnist eg Teg, úr Jordanslandi og av Hermonshæddum, av Lítla Fjalli.

Sálm. 42:8

Djúp rópar á djúp, táið fossar Tínir duna; alt brim Títt og allar bylgjur Tínar leggja yvir meg.

Sálm. 42:9

Um dagin sendir HARRIN náði Sína, og um náttina er songur Hansara hjá mær, bøn til Gud lívs míns.

Sálm. 42:10

– Eg má siga við Gud, klett mín: Hví hevur Tú gloymt meg? Hví skal eg ganga sorgarbundin, kúgaður av fíggindum?

Sálm. 42:11

Tað er, sum hvørt bein í mær varð sundursorað, táið fíggindarnir háða meg, táið teir samt og javnt siga við meg: “Hvar er Gud tín!”

Sálm. 42:12

– Hví ert tú niðurboygd, sál mín, hví ert tú so órólig í mær? Bíða eftir Gudi! Tí eg skal aftur kunna takka Honum, frelsu andlits míns og Gudi mínum!